Paul Cook was jarenlang predikant van een ‘Evangelical-Reformed Church' in Hull en woont na zijn emeritaat in 1997 in Derby. Hij behoorde tot de vriendenkring van Dr. D. Martyn Lloyd-Jones.

Herinneringen aan D.M. Lloyd-Jones, 1899- 1981

Door Paul E. Cook

lloyd jones d martyn
In 1950 hoorde ik in de Westminster Chapel in Londen voor het eerst Dr.M. Lloyd-Jones preken. De ruimte had de oorlog overleefd, maar stond vol stellages, want een grondige restauratie was dringend nodig. Om de predikant te zien, moesten we door een woud van stellage-buizen heen kijken. Op die zondagmorgen, toen ik naar hem luisterde, had ik een overweldigende indruk van het gezag van het Woord van God.

Dr. Lloyd-Jones had drie verschillende preekstijlen. Ze zouden omschreven kunnen worden als zijn zondagmorgen-, zijn zondagavond-, en zijn vrijdagavond preekstijl. Op de dag des Heeren preekt hij ‘s morgens op een verklarende manier met behoorlijk wat toepassingen en oproepen aan gelovigen om op een christelijke manier te leven in een vijandige wereld. Zijn prediking was monotoon en met weinig gebaren. Zijn boeken over The Sermon on the Mount (de Bergrede) en de Zendbrief aan Efeze zijn het resultaat van deze zondagmorgendiensten.

‘s Avonds echter was zijn manier van preken totaal anders. Hij preekte dan als een evangelist, en vuurde pijlen af op de ongelovigen die aanwezig waren. Hij droeg een eenvoudige Geneefse toga en leek wel wat op Johannes de Doper in het laatste der dagen, verkondigende de boodschap met grote ernst en welsprekendheid. Hij had de gewoonte om een vers of gedeelte uit de Heilige Schrift te nemen en de relevantie en betekenis van de christelijke boodschap aan moderne en eigentijdse mensen door te geven. Dit deed hij vaak door de redenen en argumenten van een ongelovige aan te voeren, net als een advocaat die een zaak te verdedigen had. Als hij dit gedaan had, liet Lloyd-Jones de onzin en dwaasheid van zo'n ongelovige beredenering zien en richtte zo de constructie van ongelovige beweringen te gronde. Dit werd gevolgd door een duidelijke verklaring betreffende de waarheid van het evangelie. De ongelovige werd met niets dan Christus achtergelaten, tot Wie hij zijn toevlucht kon nemen. Gewoonlijk ontwikkelde de prediking zich tot het adembenemende hoogtepunt als Lloyd-Jones, geheel in beslag genomen door de rijkdom van de boodschap die hij verkondigde, de gemeente met grote kracht aanspoorde Jezus Christus te erkennen als Zoon van God en enige Zaligmaker. Zijn prediking ging vergezeld van vele gebaren en handelingen; het was duidelijk dat de prediker vol van zijn boodschap was.

Begin 1953 werkte ik samen met een communistische jood op een taxatiekantoor van een ingenieursbureau. We kwamen samen overeen dat ik met hem mee zou gaan naar een grote communistische bijeenkomst, waar ik opmerkelijke en hoogdravende dingen hoorde, en dat hij een keer met mij naar Dr. Lloyd-Jones zou gaan. Zodoende gingen wij op een zondagavond naar Westminster Chapel, en hij was zo aangedaan na de dienst dat hij van de gelegenheid gebruik maakte om Dr. Lloyd-Jones te spreken.

In die periode (van eind 1953 tot 1955) werkte ik, in plaats van militaire dienst, in een ziekenhuis met een groep arbeiders. Een van deze mannen was kortgeleden uit de gevangenis vrijgelaten. Hij kwam oorspronkelijk uit Wales en ik haalde hem over om eens een andere man uit Wales te horen: Dr. Lloyd-Jones. Ik merkte dat hij zich gedurende de preek steeds meer opwond. Plotseling sprong hij op, liep richting preekstoel en riep luidkeels uit: "U weet helemaal niet waar u het over hebt!" De prediker ging echter gewoon door en mijn metgezel verliet de kerk. Buiten werd hij tegengehouden door een diaken die hem ervan overtuigde om Dr. Lloyd-Jones na de dienst te spreken. Hij werd overtuigd van zijn eigen zondig geweten.

Allerlei soorten mensen werden onder de bediening van Dr. Lloyd-Jones in de Westminster Chapel bekeerd. Waarom was er zo'n groot verschil tussen de diensten op de zondagmorgen en de zondagavond? Ik denk dat het antwoord te vinden is in iets wat hij al vroeg in zijn bediening meemaakte. Hij was op vakantie in Wales en ging op een zondagmorgen naar een kerk waar hij een prediker trof, die bijzonder krachtig en vaardig het Woord verkondigde. Hij besloot dat hij hem ‘s avonds weer zou gaan beluisteren, maar tot zijn grote verbazing was de prediker heel gewoon en had niets van zijn eerdere energie en bewogenheid. Toen hij de kerk verliet, vroeg hij de prediker om uitleg. "O", zei de predikant, "niemand kan meer dan èèn preek per week voorbereiden en houden". Dr. Lloyd-Jones besloot dadelijk om het voorbeeld van die man te volgen. Hij bewaarde zijn energie voor de zondagavonddienst.

In zijn bijbellezingen op de vrijdagavond spreidde hij een derde manier van preken ten toon. De series van gepubliceerde boeken over bijbelse dogmatiek en over Romeinen laten dit ook zien. Ik heb alle lezingen over bijbelse dogmatiek bijgewoond van 1952 tot 1955, maar alleen maar zo nu en dan de lezingen over Romeinen. In deze toespraken was er weinig verkondiging als zodanig, maar in plaats daarvan een zorgvuldige en wijze uitleg van het Woord van God, waarbij hij verschillende gezichtspunten behandelde voordat hij het punt bereikte wat hij als bijbels verantwoord achtte. Hij deed dit in een onderwijzende stijl, en zijn benadering weerspiegelde zijn medische opleiding uit de twintiger jaren van de beroemde Lord Horder, de arts van het koninklijk hof. Nadat hij een periode van buitensporige vrijzinnigheid had doorgemaakt, herinnerde hij zijn toehoorders aan het hoogste gezag van het Woord van God en toonde de toereikendheid van de Schrift aan tegenover de tekort schietende beredeneringen van mensen. Hoewel hij klein van postuur was, kunnen we zeggen dat Dr. Lloyd-Jones iets had van een preektijger.

Gedurende de magere jaren na de oorlog was hij een gave van God aan de Britse kerk. Hij werd geboren in Wales, en de Welsh sprekende familie verhuisde net voor de Eerste Wereldoorlog naar Londen. Zijn vader had een zuivelhandel in Westminster, en de jonge David hielp hem gewoonlijk. Omdat hij uitblonk tijdens zijn studie op school en bij het St. Bartholomew's Hospital, werd hij eerste klinisch assistent van Lord Horder. Hij kwam er echter meer en meer achter dat veel van de lichamelijke problemen van de patiënten het gevolg waren van een goddeloos leven. Gods roeping om predikant te worden bracht hem in het begin van 1927 naar Aberavon in Zuid-Wales. Daar heeft de Geest van God hem op een geweldige manier gebruikt en vele mensen uit de arbeidersklasse werden bekeerd.

In 1938 trok hij zich terug uit de kerk in Zuid-Wales, en kort daarna vergezelde hij Dr. Campbell Morgan in een gezamenlijke bediening aan de Westminster Chapel in Londen. Na de dood van Dr. Morgan in 1945 nam Dr. Lloyd-Jones de volledige verantwoording van de bediening op zich, wat door een ernstige ziekte in 1968 eindigde. Na zijn herstel beoefende hij een vruchtbare bediening als rondtrekkend predikant tot zijn dood in 1981.

Zo nu en dan preekte Dr. Lloyd-Jones in de Verenigde Staten van Amerika of op het vasteland van Europa, maar zijn grootste bijdrage was zijn predikantschap in Londen en de wereldwijde invloed die daar van uitging.

Ondanks het feit dat er veel boeken van hem in omloop zijn, is het toch goed om te zeggen dat hij er niet echt een heeft geschreven. Al zijn boeken bestaan uit preken en toespraken, en hij was ook in de eerste plaats een prediker. Een van de belangrijkste predikers van de twintigste eeuw.


© George Whitefield Stichting 1999.